Bunca Felaket Boşa Değil!

Bunca felaket boşa değil, kendimize gelmemiz gerek! 

Son zamanlarda gerek ülkece yaşamış olduğumuz doğal afetler gerekse dünyada yaşanan felaketler insanlığa verilen bir mesaj mı diye düşünülmüyor değil.

Her şey normalken birden mi değişti sizce de her şey ? Peki dünya mı değişti insanlar mı?

Şöyle durup düşünüldüğünde geçmiş özlenmiyor mu ? İnsanlar, anılar, mahalle samimiyeti, diziler, filmler, sokak oyunları, arkadaşlıklar…

Hiç düşündünüz mü eskiler neden bu kadar çok özleniyor ?

Özlenilen o eski günler çok güzellerdi çünkü.

Peki eskileri güzel yapan şey neydi?

Eskileri güzel yapan tek şey de saflığımızdı.

İnsanlarda kin, nefret, intikam duygusunun nerdeyse yok denilecek kadar az olduğu sadece ve sadece mutlu olma gayesinin ön planda tutulduğu ve mutluluğun paylaşıldıkça çoğaldığına inanan toplumlar mevcuttu. Eskiden insanlar maddi boyutta günümüze göre daha çok sıkıntıdaydı ama maddiyatları hiç bir zaman maneviyatlarının önüne geçmedi. Bu sebepten olmalı ki huzurları ve mutlulukları hiç eksilmedi.

Günümüze baktığımızda eskilere göre tam tersi bir anlayış ve yaşam biçimi görüyoruz.

Maneviyatların geri planda tutulduğu, maddiyatın ve bencilliğin ön planda tutulduğu insanlar ve yaşamlar tüm dünyayı sarmış durumda. Böyle bir dünyada yaşınılan felaketler anormal karşılanmamalı. Kendimize ve insanlara sorulacak tek soru; Sizcede haketmedik mi bu yaşamı, bu dünyayı? Farkındaydık veya değildik ama bu dünyayı bu yaşamı biz tercih ettik ve böyle olması için resmen çaba sarfettik.

Bir insan ne kadar kötü olabilirse o kadar kötüleştik zinalar, cinayetler, şiddetler… vs. merhamet duygumuzu yitirdik.  Varlığımızın gayesini unuttuk. Kötüleştik… kötüleştik… kötüleştik. Biz kötüleştikçe etrafımızdakiler kötüleşti etraf kötüleşince dünya kötüleşti ve sonuç afetlerle belalarla dolu bir yaşam oldu.

Bunca Felaket Boşa Değil! Bu Felaketlerde Payımız Oldukça Fazla

Daha yaşanılabilir bir dünya için önce kendimizi değiştirmemiz lazım…